Sewîlê sofî
Hebû tunebû, carekê ji caran, sofiyek hebû. Rojekê sofî sewîlê xwe girt çû serê kaniyê, da ku destmêj bigire. Sewîlê xwe danî bin latekê û çû ko destê xwe biso. Vegeriya cem sewîlê xwe, dît ku lat bi ser sewîlê wî de ketiye, sewîl sikestiye.
Sofîyî gote latê:
- Çima te sewîlê min sikand?
Latê got:
- Nexwe çima giya di bin min de sîn dibe?
Sofiyî gote giyê:
- Ji bo çi tu di bin latê de sîn dibî?
Giyê got:
- Nexwe ji bo çi pez min dixwin?
Sofiyî gote pezan:
- Ji bo çi hûn giyê dixwin?
Pezan got:
- Nexwe ji bo çi gur têne me?
Sofiyî gote guran:
- Çima hûn têne pezan?
Guran got:
- Nexwe çima se têne me?
Sofiyî gote seyan:
- Çima hûn têne guran?
Seyan got:
-Nexwe çima kebanî me têr nan nakin?
Sofiyî gote kebaniyan:
- Çima hûn seyan têr nan nakin?
Kebaniyan got:
- Nexwe çima misk hebanên me qul dikin?
Sofiyî gote miskan:
- Çima hûn hebanên kebaniyan qul dikin?
Miskan got:
- Nexwe çima kitik me dikujin?
Sofiyî gote kitikan:
- Çima hûn miskan dikujin?
Kitikan gotin:
- Em birçî ne, em miskan dikujin û li dora mala xwe çivan didin xwe.
Sofî dîna xwe dayê ku dawiya van pirs û bersîvên bi bahane nayên. Her kes li hev li bahanan digere. Dev ji wan berda û perçeyên sewîlê xwe dan hev û vegeriya mala xwe.
Çîroka min li diyaran,
rehme li dê û bavê guhdaran,
ji bilî fesadên ber dîwaran.
